Każdy ma swoją ukochaną dziedzinę, o
której może gadać godzinami. Jak już wiecie, moją jest historia malarstwa.
Często zdarza się, że kiedy widzę dzieło sztuki, które mnie porusza, biją mi
dzwony i trafia we mnie piorun. Natomiast gdy czytam intrygująca analizę dzieła
sztuki coś mi klika w duszy, jakby puzzle się do siebie dopasowały i wszystko
się stało jasne. Wybaczcie mi ten patos, bo to emocje trudne do oddania
słowami. Są to także najwspanialsze odczucia, jakich może według mnie
doświadczyć człowiek, dlatego chciałabym się nimi dzielić z innymi. Ale zawsze
zdarzy się ktoś, kto będzie bezczelnie ziewał, kiedy miłośnik sztuki stara się, aby innym też zabiły dzwony.
Dlaczego niektórzy uważają, że historia sztuki
jest nudna? Jakie mogą być sposoby na zachęcenie do niej? I dlaczego powieść
Javiera Sierry pod tytułem Mistrz z Prado kiepsko się nadaje, aby
zainteresować kogoś malarstwem? Na te kilka pytań postaram się odpowiedzieć w
tej notce.
