Ciotka Lokomotywa

Mieszkam pod jednym dachem z Tajemniczą Damą. Spogląda na mnie codziennie z fotografii wiszącej na ścianie w dużym pokoju. I choć to dziwne, nawet do tego przywykłam.

Tajemnicza Dama w całej okazałości. Próbowałam
zrobić zdjęcie tak, żeby się nie odbijać w szkle i
miało to sensowną jakość, ale chyba mi nie wyszło

Nie znam jej tożsamości. Wiem tylko tyle, że zdjęcie wykonano w Wiedniu około 1910. W czasie wojny ktoś zabrał je z dworku („bo zawsze może się przydać”) i trzymał w stodole. Tam w wilgoci czarna farba na szkle uległa uszkodzeniu i pojawił na niej się marmurkowy wzorek, który chyba nadaje jeszcze więcej uroku, a na samym papierze spory ubytek przechodzący przez cały tułów kobiety. Jeśli popatrzy się pod światło, widać zmarszczenia przypominające trochę spękania na farbie olejnej. Mój śp. Dziadek, jeżdżąc po wsiach, spontanicznie kupił fotografię od rolnika. Kiedy moja mama wyszła za mąż, zabrała ją do nowego domu. W taki sposób Tajemnicza Dama znalazła się u nas.

Przyglądałam się jej całe dzieciństwo. Tworzyłam historie, nadawałam imiona, ale żadne z nich mi do niej nie pasowało. Została Tajemnicza Dama i już. Na początku myślałam, ze zdjęcie zrobiono rzeczywiście w plenerze, ale to leśne tło to zdecydowanie fotomontaż. Jej uroda (jak na Tajemnicze Damy przystało, bo Tajemnicze Damy zabawnym trafem rzadko kiedy bywają brzydkie) jest uderzająca. Nie da się zapomnieć tego spojrzenia jej ogromnych oczu. Powab ten ma jednak jedną jedyną skazę: spod zwiewnej sukni, wystaje nieładna stopa, tak zwana grecka – duży palec jest wyraźnie krótszy od palca obok. Aż dziw, że nie schowano jej pod staranie ułożonym materiałem. A może ten pozorny defekt nadaje jej jeszcze więcej uroku?

Tajemnicza Dama padła ofiarą nie tylko wilgoci, ale także domowej próby restauracji zabytków. Otóż brat mojej mamy postanowił załatać ubytek na piersi Damy. Użył do tego jakiegoś „na pewno starego nieprzydatnego” czarno-białego zdjęcia. Potem okazało się, że to była fotografia wujka Edwarda, który zginął w bitwie o Anglię. „Auć” to za mało powiedziane. Wujek nigdy się do tego nie przyznał Dziadkowi.    

Biedny wujek Edward :(

               Pamiętam, że kiedyś byłam bardzo chora. Leżałam na wersalce dokładnie pod zdjęciem. Nie miałam już siły ani czytać, ani oglądać telewizji, ani już nawet spać. Zamiast tego wpatrywałam się w przestrzeń. Spojrzałam na wiszącą fotografię. Dama najpierw zaczęła się kołysać na boki, a potem to ona na mnie popatrzyła i mrugnęła przyjaźnie. Chyba miałam zbyt wysoką gorączkę, żeby się przestraszyć. Chociaż… Czy powinnam bać się domownika? Na wychodzeniu z ramy i przechadzaniu się po pokoju jeszcze Damy nie przyłapałam, ale gdyby tak się stało, na pewno bym się nie zdziwiła.

               Teoretycznie mogłabym szukać tożsamości tej kobiety, ale właściwie po co? Niech już zostanie pięknym sekretem.